Tak zwane wiercenie płuczkowe charakteryzuje się tym, ze zwierciny z dna otworu wynoszone są za pomocą płuczki wiertniczej. Dodatkowo płuczka wiertnicza w czasie krążenia wywiera też ciśnienie na ściany otworu i wzmacnia je przez osadzający się z niej osad iłowy.
Wady i zalety metody wiercenia płuczkowego
Metoda wiercenia żerdziami na płuczkę polega na wypłukiwaniu z otworu urobku przy pomocy ciśnienia wody lub powietrza. Równocześnie w tym samym czasie, wpuszczany do otworu jest specjalny przewód wiertniczy. Taka metoda wiercenia jest stosunkowo szybka. W trakcie krótkiego wiercenia fachowcy są w stanie wywiercić nawet kilka metrów studni głębinowej. Specjalistyczne narzędzia do wykonywania tego typu studni można szukać u takich firm, jak np. Staltechnika.
Przy wyborze metody odwiertu trzeba jednak wziąć pod uwagę ich wady. W przypadku wiercenia płuczkowego nie ma możliwości sprawdzenia, gdzie znajduje się początek warstwy wodonośnej. Jej lokalizacja pod ziemią jest więc do końca nieznana. Ponadto, jeśli chodzi o żywotność, taka studnia będzie służyła krócej niż, np. studia wykonana metodą rurową. Dużą zaletą metody na płuczkę, z powodu której wiele osób się na nią decyduje, jest cena. Taka metoda należy do szybszych i tańszych niż inne.
Metoda wiercenia z wykorzystaniem płuczki powietrznej
Zarówno podczas użycia płuczki powietrznej, jak i wodnej, faza wiercenia i wynoszenia zwiercin występuje równocześnie, a dno otworu jest oczyszczane w sposób ciągły. W obu przypadkach możliwe jest zastosowanie prawego lub lewego obiegu płuczki. Na dzień dzisiejszy, bardzo popularne staje się wiercenie płuczką powietrzną. Wielu fachowców zwraca tu uwagę na efektywność tej metody, zwłaszcza w odniesieniu do wiercenia w skałach szczególnie twardych i trudno zwieralnych. W przypadku płuczki wodnej, o efektywności wiercenia decyduje proces wynoszenia. W takim przypadku najlepiej, aby pompa płuczkowa była częścią wiertnicy. Takie urządzenia można znaleźć, szukając specjalnych wiertnic do geotechniki pod studnie.
